ما گرد و خاک، سنگ عقیق یمن تویی            مـا لالِ لال، تا که امـیـر سـخـن تویی
جـنـگ اُحُد به دور نبی حلقه می‌زدی            وقت نبـرد، فـارغ از جان و تن تویی

اعـمـاق غـربت است دیـاری بدون تو            پیـش تـو آمـدیـم که تـنـهـا وطـن تویی
در کـار عـشق بُعـد مکـان بی‌اثـر بود            آنکس که بُرد، دل ز اویس قرن تویی
یوسـف ز قـعـر چاه علی را صدا زند            بر چـشـمِ انتـظـارِ دلـم پـیـرهـن تـویی
جان می‌دهـم به ثانـیه‌ای، اِی امیر من            مرگ است بی‌شما، به خدا جانِ من تویی
مِی را فقـط ز ساغـر دلداده می‌خورم
مستم فقـط ز جـام عـلی باده می‌خورم
شعـرم تـمام، وصـفِ تو اما بـیان نشد            دل، بند توست، بستۀ بر این و آن نشد
مــدح تـو را عــالـم و آدم ســروده‌انـد            حـتی چـنانکه از لب دشمن نهـان نشد
لـولا عـلـی، کُـل خـلائـق هـلاک بـود            کَس، مثـلتان، حامیِ کون و مکان نشد
اصلا نـمـاز ذکر تـولای مـرتـضاست            بـی‌نـامـتـان، حـتــی اذانــم، اذان نـشـد
عـالـم خراب گـشته ولی قلب نوکـرت            چون با تو بود، باغ بهارش خزان نشد
پیش کسی به غیر شما رو زدن خطاست            جز بـوتـراب، یـاور این نـاتـوان نـشد
از باب لطف، گوشۀ چشمی به ما کنند
«آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»